آشنایی با رشته ورزشی راگبی ۷ نفره
رشته ورزشی راگبی ۷ نفره یک فرم کوتاه و سریع‌تر از ورزش راگبی یونیون است که با تعداد بازیکنان کمتر و زمان بازی کوتاه‌تر انجام میشود. این رشته ورزشی که در سال ۱۸۸۳ در ملروز اسکاتلند ابداع شد، به دلیل پویایی و هیجان بالا، به سرعت در سراسر جهان محبوبیت پیدا کرده و از سال ۲۰۱۶ نیز وارد بازی‌های المپیک تابستانی شده است. راگبی ۷ نفره یک رشته ورزشی تیمی است که با وجود شباهت‌های اساسی با راگبی ۱۵ نفره در قوانین کلی، تفاوت‌های کلیدی دارد که باعث سرعت و هیجان بیشتر آن میشود.
تفاوت راگبی ۷ نفره با راگبی ۱۵ نفره
هر تیم به جای ۱۵ بازیکن، ۷ بازیکن در زمین دارد (۳ فوروارد و ۴ بک). این کاهش تعداد بازیکنان در یک زمین با ابعاد استاندارد راگبی ۱۵ نفره، فضای بیشتری برای دویدن، پاسکاری و حرکات انفرادی ایجاد می‌کند.هر مسابقه شامل دو نیمه ۷ دقیقه‌ای است و تنها دو دقیقه استراحت بین دو نیمه وجود دارد. (در فینال‌ها قبلاً تا ۱۰ دقیقه در هر نیمه هم برگزار می‌شد، اما برای کاهش مصدومیت‌ها، به ۷ دقیقه کاهش یافته است). این در حالی است که در راگبی ۱۵ نفره، هر نیمه ۴۰ دقیقه است.
تعداد تعویض‌ها محدودتر است (معمولاً ۵ بازیکن ذخیره با امکان ۵ تعویض). اسکرام‌ها (چیدمان بازیکنان برای شروع مجدد بازی پس از خطاهای کوچک) به جای ۸ نفر، با ۳ بازیکن از هر تیم تشکیل می‌شوند.پس از به ثمر رسیدن امتیاز (تری یا گل)، تیم امتیازآورنده بازی را مجدداً آغاز می‌کند (برخلاف راگبی ۱۵ نفره که تیم مقابل بازی را آغاز می‌کند). قوانین آفساید در راگبی ۷ نفره کمتر سختگیرانه است. در صورت تساوی، بازی با قانون امتیاز طلایی (اولین تیمی که امتیاز کسب کند، برنده است) در وقت‌های اضافه ۵ دقیقه‌ای ادامه پیدا می‌کند.سیستم امتیازدهی مشابه راگبی ۱۵ نفره است (۵ امتیاز برای تری، ۲ امتیاز برای تبدیل، ۳ امتیاز برای ضربه پنالتی یا دراپ گل). با این حال، به دلیل فضای بیشتر و سرعت بالاتر بازی، امتیازدهی در راگبی ۷ نفره بسیار پرتکرارتر است.
ویژگی‌های اصلی
به دلیل تعداد کم بازیکنان و زمان کوتاه بازی، راگبی ۷ نفره ورزشی بسیار سریع و پویا است که نیاز به آمادگی بدنی بالا، سرعت، چابکی و مهارت‌های فردی عالی دارد. با توجه به فضای بازتر زمین، بازیکنان فرصت بیشتری برای نمایش مهارت‌های پاسکاری، دریبلینگ، و فرار از تکل دارند. ماهیت پرهیجان و پر از امتیاز این ورزش، آن را برای تماشاگران بسیار جذاب کرده است. تورنمنت‌های راگبی ۷ نفره اغلب با فضای شاد و فستیوالی شناخته می‌شوند.
این رشته به سرعت در حال رشد است و در رویدادهای مهم بین‌المللی مانند بازی‌های آسیایی، بازی‌های کشورهای همسود و از همه مهم‌تر، بازی‌های المپیک حضور دارد. به طور خلاصه، راگبی ۷ نفره نسخه‌ای فشرده، سریع و مهیج از راگبی یونیون است که با تمرکز بر سرعت، مهارت فردی و حملات پرسرعت، تماشاگران را به وجد می‌آورد و به همین دلیل به یکی از محبوب‌ترین فرم‌های راگبی در جهان تبدیل شده است.
تاریخچه
راگبی ۷ نفره (Rugby Sevens) در سال ۱۸۸۳ در شهر ملروز اسکاتلند توسط ند هایگ و دیوید سندرسون ابداع شد. هدف اصلی از ایجاد این فرم از راگبی، برگزاری مسابقاتی کوتاه‌تر و جذاب‌تر برای جمع‌آوری کمک‌های مالی برای باشگاه راگبی محلی ملروز بود. اولین مسابقه راگبی ۷ نفره در تاریخ ۲۸ آوریل ۱۸۸۳ برگزار شد.در سال ۱۹۷۳ اولین دوره مسابقات راگبی ۷ نفره بین‌المللی در ادینبورگ اسکاتلند برگزار شد. در سال ۱۹۹۳ مسابقات راگبی ۷ نفره به بازی‌های کشورهای همسود اضافه شد و این امر به افزایش شهرت جهانی آن کمک کرد. سال ۱۹۹۸ راگبی ۷ نفره برای اولین بار در بازی‌های آسیایی گنجانده شد.
در سال ۱۹۹۹ سری جهانی راگبی ۷ نفره (World Rugby Sevens Series) توسط اتحادیه بین‌المللی راگبی (World Rugby) راه‌اندازی شد. این سری مسابقات شامل چندین تورنمنت در کشورهای مختلف است که تیم‌ها برای کسب عنوان قهرمانی جهان با یکدیگر رقابت می‌کنند. در سال ۲۰۰۹ کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) تصمیم گرفت راگبی ۷ نفره را به عنوان یک رشته ورزشی در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۱۶ ریو دو ژانیرو و ۲۰۲۰ توکیو (که به دلیل همه‌گیری کرونا در ۲۰۲۱ برگزار شد) بگنجاند. این اتفاق نقطه عطفی بزرگ در تاریخ این ورزش بود و به رشد و شناخت بیشتر آن در سطح جهانی کمک شایانی کرد.
تاریخچه راگبی ۷ نفره در ایران
راگبی به طور کلی در ایران ورزشی نسبتاً جوان محسوب میشود. فعالیت‌های رسمی راگبی در ایران از اوایل دهه ۱۳۸۰ شمسی (اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی) آغاز شد. در سال ۱۳۸۲، انجمن راگبی ایران زیر نظر فدراسیون انجمن‌های ورزشی تشکیل شد. این انجمن مسئولیت توسعه و سازماندهی راگبی در ایران را بر عهده گرفت. با توجه به ماهیت سریع و کم‌هزینه‌تر راگبی ۷ نفره نسبت به راگبی ۱۵ نفره، این فرم از راگبی در ایران بیشتر مورد توجه قرار گرفت و توسعه یافت. این امر به دلیل نیاز به بازیکنان کمتر و تجهیزات ساده‌تر، برای کشورهایی که زیرساخت‌های راگبی قوی ندارند، مناسب‌تر است.
تیم‌های ملی راگبی ۷ نفره ایران (هم مردان و هم زنان) در سال‌های اخیر در مسابقات منطقه‌ای و آسیایی حضور فعال داشته‌اند. اگرچه ایران هنوز در رنکینگ‌های جهانی و قاره‌ای جایگاه بالایی ندارد، اما تیم‌های ایرانی همواره به عنوان حریفانی سرسخت در منطقه شناخته شده‌اند. در ایران نیز مسابقات لیگ و قهرمانی کشور در فرم راگبی ۷ نفره به صورت منظم برگزار میشود که به شناسایی و پرورش استعدادها کمک می‌کند. بازیکنانی مانند پدرام بنی عامریان، ایرج رستمی، محمدرضا شریفیان، امین حسین‌زاده و بسیاری دیگر از جمله بازیکنان شاخص تیم ملی ۷ نفره ایران بوده‌اند.
تمرینات تخصصی رشته ورزشی راگبی ۷ نفره
راگبی ۷ نفره، ورزشی پرسرعت و پرفشار است که ترکیبی از قدرت، سرعت، چابکی، استقامت و مهارت‌های فنی بالا را می‌طلبد. برای موفقیت در این رشته، تمرینات باید به گونه‌ای طراحی شوند که تمام این فاکتورها را پوشش دهند. در ادامه به تمرینات تخصصی مورد نیاز برای راگبی ۷ نفره می‌پردازیم:
- دویدن‌های متناوب: ۱۰ تا ۱۵ ثانیه دوی سرعت حداکثری، سپس ۳۰ تا ۴۰ ثانیه پیاده‌روی یا دوی آرام. این چرخه را ۱۰ تا ۱۵ بار تکرار کنید.
- شاتل ران: دویدن بین دو نقطه با فواصل ۱۰، ۲۰، ۳۰ متر و بازگشت به نقطه شروع. این تمرین را با سرعت بالا و در زمان کوتاه انجام دهید.
- تمرینات با توپ: انجام حرکات تکنیکی با شدت بالا و استراحت‌های کوتاه (مثلاً پاسکاری و دویدن، سپس استراحت کوتاه و تکرار).
- دویدن‌های متوسط: دویدن با سرعت متوسط به مدت ۲۰ تا ۳۰ دقیقه برای بهبود ظرفیت هوازی.
- تمرینات مداری: ترکیبی از تمرینات قدرتی و کاردیو با شدت بالا و استراحت کم بین ایستگاه‌ها.
- پاس‌های کوتاه و بلند: در حال حرکت و ایستاده، به سمت جلو و عقب.
- پاسکاری در گروه‌های کوچک: ۲ نفره، ۳ نفره و ۴ نفره با تاکید بر دقت و سرعت.
- پاسکاری پس از تکل: تمرین ارسال پاس سریع پس از رها شدن توپ در زمین
- تمرینات تکل ایمن و موثر: با استفاده از تشک‌های تکل یا هم‌تیمی‌ها (با محافظت).
- تمرینات موقعیت‌گیری در دفاع: پوشش فضا و فشار بر حمل‌کننده توپ.
- رَک (Ruck) و ماول (Maul): تمرین برای حفظ مالکیت توپ یا به دست آوردن آن پس از تکل.
- تمرینات دوی حمل توپ: با محافظت از توپ.
- تمرینات تغییر مسیر و فینت: برای عبور از مدافعان.
- تمرینات اختصاصی اسکرام ۳ نفره: موقعیت‌گیری، فشار و حفظ ثبات.
انواع مسابقات رشته ورزشی راگبی ۷ نفره
راگبی ۷ نفره، به دلیل ماهیت سریع و جذابش، در سطح جهانی و ملی دارای مسابقات متنوعی است. در ادامه به مهم‌ترین انواع این مسابقات در جهان و ایران اشاره میشود
انواع مسابقات راگبی ۷ نفره در جهان
- بازی‌های المپیک تابستانی: مهم‌ترین و معتبرترین رویداد برای راگبی ۷ نفره در جهان. این رشته از سال ۲۰۱۶ در ریو دو ژانیرو به برنامه بازی‌های المپیک اضافه شد و حضور در آن برای تیم‌های ملی یک افتخار بزرگ محسوب میشود. هر چهار سال یک بار برگزار میشود.
- سری جهانی راگبی ۷ نفره: یک تورنمنت سالانه که توسط اتحادیه جهانی راگبی (World Rugby) برگزار میشود. شامل چندین رویداد (تورنمنت) در شهرهای مختلف جهان است. تیم‌ها در طول فصل امتیاز جمع‌آوری می‌کنند و در پایان، تیمی که بیشترین امتیاز را کسب کرده باشد، قهرمان سری جهانی میشود. این مسابقات سطح بسیار بالایی از رقابت را به نمایش می‌گذارند و تیم‌های برتر جهان در آن شرکت می‌کنند.
- جام جهانی راگبی ۷ نفره: یک تورنمنت مستقل که هر چهار سال یک بار (اما نه در سال‌های المپیک) برگزار میشود. این مسابقات به صورت حذفی برگزار شده و تیم‌های ملی از سراسر جهان برای کسب عنوان قهرمانی جهان با یکدیگر رقابت می‌کنند.
- بازی‌های کشورهای همسود: راگبی ۷ نفره از سال ۱۹۹۸ در برنامه این بازی‌ها قرار گرفته است. تیم‌های ملی کشورهای عضو اتحادیه کشورهای همسود (بریتانیا و مستعمرات سابق آن) در آن شرکت می‌کنند.
- بازی های قاره ای: در هر 5 قاره سالانه این مسابقات انجام میشود
انواع مسابقات راگبی ۷ نفره در ایران
راگبی ۷ نفره در ایران نیز در سطوح مختلفی برگزار میشود:
- لیگ برتر راگبی ۷ نفره کشور: مهم‌ترین رقابت باشگاهی در ایران است که تیم‌های باشگاهی از استان‌های مختلف برای کسب عنوان قهرمانی به رقابت می‌پردازند. این لیگ هم برای مردان و هم برای زنان برگزار میشود.
- مسابقات قهرمانی کشور راگبی ۷ نفره: این مسابقات معمولاً بین تیم‌های استانی برگزار میشود و فرصتی برای شناسایی استعدادهای جدید و انتخاب بازیکنان برای تیم ملی فراهم می‌کند. این رقابت‌ها نیز در دو بخش مردان و زنان برگزار می‌شوند.
- مسابقات انتخابی تیم ملی: برای انتخاب بازیکنان برتر جهت حضور در اردوها و اعزام به مسابقات بین‌المللی (مانند بازی‌های آسیایی یا مسابقات قهرمانی آسیا) برگزار می‌شوند.
- مسابقات دانشگاهی و دانش‌آموزی: در سال‌های اخیر، راگبی ۷ نفره در محیط‌های دانشگاهی و مدارس نیز در حال رشد است و مسابقاتی در این سطوح برای توسعه پایه این ورزش برگزار میشود.
- تورنمنت‌های دوستانه و فستیوال‌ها: گاهی اوقات تورنمنت‌های دوستانه یا فستیوال‌های راگبی ۷ نفره در شهرهای مختلف برگزار می‌شوند که هدف آن‌ها ترویج این ورزش و ایجاد فرصت‌های بیشتر برای رقابت است.
قوانین مخصوص مسابقات
رشته ورزشی راگبی ۷ نفره، با وجود ریشه‌های مشترک با راگبی ۱۵ نفره، دارای قوانین خاصی است که برای افزایش سرعت، پویایی و جذابیت بازی طراحی شده‌اند. پس از به ثمر رسیدن یک “تری” یا “پنالتی”، تیمی که امتیاز کسب کرده است، بازی را با ضربه آغاز می‌کند (برخلاف راگبی ۱۵ نفره که تیم مقابل بازی را آغاز می‌کند). این قانون به تیم امتیازآورنده اجازه می‌دهد که بلافاصله برای امتیاز بعدی فشار وارد کند و به جذابیت بازی می‌افزاید.
ضربه آغاز بازی و ضربات پنالتی باید به صورت دراپ کیک (drop-kick) انجام شوند (توپ قبل از ضربه باید یک بار به زمین بخورد). اسکرام‌ها به جای ۸ بازیکن (در راگبی ۱۵ نفره)، با ۳ بازیکن از هر تیم تشکیل می‌شوند. هدف اسکرام، شروع مجدد بازی پس از خطاهای جزئی است. در راگبی ۷ نفره، لاین‌آوت‌ها کمتر اتفاق می‌افتند و ساده‌تر هستند. معمولاً لاین‌آوت‌ها با پرتاب توپ به صورت سریع (quick throw-in) انجام می‌شوند تا بازی سریع‌تر ادامه یابد. تعداد بازیکنان در لاین اوت‌ها نیز کمتر است.
قوانین کلی
- سیستم امتیازدهی: تری دارای 5 امتیاز است. تبدیل 5 امتیاز و پنالتی گل 3 امتیاز دارد. در نهایت دراپ گل هم 3 امتیاز را دربر دارد.
- کارت زرد: منجر به اخراج ۲ دقیقه‌ای بازیکن از زمین میشود (در راگبی ۱۵ نفره ۱۰ دقیقه است). این کاهش زمان اخراج، تأثیر قابل توجهی بر روند بازی می‌گذارد و تیم خاطی را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد.
- کارت قرمز: اخراج کامل بازیکن از زمین برای بقیه بازی.
- زمان ضربات تبدیل و پنالتی: زمان برای زدن ضربه تبدیل پس از تری، ۳۰ ثانیه است (در راگبی ۱۵ نفره ۹۰ ثانیه). این سرعت بخشیدن به بازی، هیجان آن را دوچندان می‌کند.
- آفساید: قوانین آفساید به طور کلی در راگبی ۷ نفره کمتر سختگیرانه هستند تا جریان بازی حفظ شود و سرعت بازی کاهش نیابد.
- تکل (Tackle) و رَک (Ruck) / ماول (Maul): پس از تکل، بازیکن تکل شده باید توپ را رها کند. بازیکنان دیگر می‌توانند برای به دست آوردن مالکیت توپ وارد “رَک” یا “ماول” شوند. این قوانین در راگبی ۷ نفره نیز اعمال می‌شوند اما به دلیل تعداد کمتر بازیکنان و سرعت بالا، اغلب به سرعت و با تعداد نفرات کمتر انجام می‌شوند.
تجهیزات و لوازم ورزشی مناسب رشته ورزشی راگبی ۷ نفره
راگبی ۷ نفره، هرچند نسخه‌ای سریع‌تر و با تعداد بازیکنان کمتر از راگبی ۱۵ نفره است، اما در مورد تجهیزات و لوازم ورزشی، شباهت‌های زیادی با آن دارد. هدف از این تجهیزات، هم کمک به عملکرد بازیکن و هم مهم‌تر از آن، محافظت از او در برابر آسیب‌دیدگی‌هاست. در ادامه به تجهیزات و لوازم ورزشی مناسب و ضروری برای راگبی ۷ نفره می‌پردازیم:
- توپ راگبی: شکل بیضوی خاصی دارد که آن را برای پاسکاری و دراپ کیک مناسب می‌کند. برای بزرگسالان، از توپ سایز ۵ استفاده میشود. توپ‌های کوچکتر برای رده‌های سنی پایین‌تر موجود است.
- محافظ دهان: بسیار ضروری و اغلب اجباری. برای محافظت از دندان‌ها، لثه‌ها، لب‌ها و حتی کاهش خطر ضربه مغزی در اثر برخوردها.
- کلاه محافظ: برای محافظت از گوش‌ها در برابر “گوش گل کلمی” و کاهش خراشیدگی‌ها یا ضربات سطحی به سر. این کلاه‌ها تأثیری در جلوگیری از ضربه مغزی ندارند، اما برای راحتی و محافظت از گوش‌ها مفید هستند.
- محافظ شانه و سینه: پدهایی سبک و فشرده که زیر پیراهن پوشیده می‌شوند و از شانه‌ها، سینه و گاهی اوقات بازوها محافظت می‌کنند. این پدها به کاهش کبودی‌ها و خراشیدگی‌ها کمک می‌کنند، اما از آسیب‌های جدی‌تر مانند شکستگی‌ها جلوگیری نمی‌کنند.
- شورت پددار: شورت‌هایی که دارای پدهای محافظ در ناحیه لگن، دنبالچه و ران‌ها هستند. برای کاهش ضربه در هنگام سقوط یا تکل خوردن مفیدند.
انواع لباس ورزشی مخصوص رشته ورزشی راگبی ۷ نفره
در رشته ورزشی راگبی ۷ نفره، لباس‌ها علاوه بر اینکه باید به بازیکنان امکان حرکت آزادانه را بدهند، نقش مهمی در محافظت و افزایش عملکرد آن‌ها دارند. به طور کلی، لباس‌های ورزشی راگبی ۷ نفره با لباس‌های راگبی ۱۵ نفره مشابه هستند، اما تأکید بر سبکی، مقاومت و راحتی بیشتر است.
- جرسی (Jersey) یا پیراهن راگبی: معمولاً از پارچه‌های مصنوعی بسیار بادوام، مقاوم در برابر پارگی و کشش مانند پلی‌استر و اسپندکس ساخته می‌شوند. این پارچه‌ها قابلیت تنفس بالایی دارند و رطوبت را از بدن دور می‌کنند تا بازیکن خشک و راحت بماند. پیراهن‌ها معمولاً محکم و چسبان هستند تا از چنگ انداختن حریف به لباس جلوگیری شود و حرکت بازیکن تسهیل شود. با این حال، باید به اندازه‌ای کشسان باشند که آزادی حرکت کامل را فراهم کنند.
- شورت راگبی: مانند جرسی، از پارچه‌های مستحکم و بادوام ساخته می‌شوند. معمولاً گشادتر از شورت‌های ورزشی عادی هستند تا آزادی حرکت در پاها را فراهم کنند و در عین حال، به اندازه کافی محکم باشند که هنگام تکل و درگیری ثابت بمانند.
- جوراب راگبی: بلند هستند و معمولاً تا زیر زانو می‌رسند. از مواد ترکیبی ساخته شده‌اند که قابلیت تنفس دارند و رطوبت را جذب می‌کنند. برای پوشاندن ساق پا، محافظت از آن در برابر خراشیدگی‌های جزئی و نگه داشتن ساق‌بند (اگر استفاده شود) در جای خود.
رشته ورزشی راگبی ۷ نفره مناسب چه افرادی است
راگبی ۷ نفره، به دلیل سرعت بالا، زمان بازی کوتاه و فضای بازتر زمین، نیاز به ویژگی‌های فیزیکی و ذهنی خاصی در بازیکنان دارد. این رشته یک ترکیب منحصربه‌فرد از توانایی‌های مختلف را طلب می‌کند. معمولاً افرادی با ویژگی‌های زیر می‌توانند در راگبی ۷ نفره موفقیت بیشتری داشته باشند.
ویژگی‌های فیزیکی برجسته
- سرعت بالا و توان انفجاری: این مهم‌ترین فاکتور است. بازیکنان باید بتوانند در مسافت‌های کوتاه با حداکثر سرعت بدوند، به سرعت شتاب بگیرند و ناگهان تغییر جهت دهند. “اسپرینترها” و “بازیکنان سرعتی” در این رشته مزیت بزرگی دارند.
- چابکی و هماهنگی بالا: توانایی تغییر جهت سریع بدون از دست دادن تعادل، جاخالی دادن از تکل‌ها و همچنین هماهنگی بین چشم و دست برای پاسکاری دقیق بسیار حیاتی است.
- استقامت قلبی-عروقی و بی‌هوازی فوق‌العاده: بازی به شدت متناوب است. بازیکنان باید بتوانند پس از یک دوی سرعت شدید و تکل، به سرعت ریکاوری کرده و دوباره برای حرکت بعدی آماده شوند. این نیاز به ظرفیت بالای هوازی و توانایی بازیابی سریع در شرایط بی‌هوازی دارد.
- قدرت بدنی مناسب: با وجود اینکه به اندازه راگبی ۱۵ نفره نیاز به قدرت خالص نیست، اما برای تکل زدن، حفظ توپ در راک و ماول، و همچنین مقاومت در برابر تکل‌ها، قدرت عضلانی (به خصوص در پاها و هسته بدن) ضروری است.
- انعطاف‌پذیری و پایداری بدن: برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی در حرکات ناگهانی و تکل‌ها، انعطاف‌پذیری و پایداری مفاصل و عضلات اهمیت زیادی دارد.
مهارت‌های فنی مورد نیاز
- پاسکاری دقیق و سریع: توانایی پاسکاری توپ با دقت و سرعت بالا، چه در حالت ایستاده و چه در حال دویدن.
- توانایی حمل توپ و فرار از تکل: قابلیت حفظ مالکیت توپ در حین دویدن و استفاده از چابکی برای عبور از مدافعان.
- تکنیک تکل زدن مؤثر و ایمن: توانایی انجام تکل‌های صحیح که هم حریف را متوقف کند و هم خطر آسیب‌دیدگی برای خود و حریف را به حداقل برساند.
- آگاهی فضایی: دید خوب از زمین بازی و توانایی تشخیص فضاهای خالی برای حمله و پوشش مناطق در دفاع.
راگبی ۷ نفره برای افراد دارای معلولیت جسمی
افراد دارای معلولیت جسمی قطعاً می‌توانند در رشته‌ای مشابه راگبی ۷ نفره، یعنی «راگبی با ویلچر» (Wheelchair Rugby)، فعالیت کنند و اتفاقاً این رشته یکی از جذاب‌ترین و پرطرفدارترین ورزش‌های پارالمپیک است.
تفاوت‌ها و شباهت‌ها با راگبی ۷ نفره معمولی
راگبی با ویلچر نیز مانند راگبی ۷ نفره معمولی، یک ورزش تیمی تماسی است که هدف آن رساندن توپ به خط دروازه حریف برای کسب امتیاز است. روحیه رقابت، سرعت و استراتژی تیمی در هر دو رشته وجود دارد. راگبی با ویلچر عمدتاً برای ورزشکارانی طراحی شده است که دارای معلولیت در هر چهار اندام (تتراپلژی) هستند یا محدودیت‌های مشابهی در عملکرد بازوها و دست‌ها دارند. بازیکنان از ویلچرهای مخصوص راگبی استفاده می‌کنند که برای مقاومت در برابر برخوردها و مانورهای سریع طراحی شده‌اند.
توپ مورد استفاده معمولاً توپ والیبال است که گرفتن و حمل آن برای بازیکنان راحت‌تر باشد. مسابقات راگبی با ویلچر معمولاً در سالن‌های ورزشی سرپوشیده و روی سطوح سخت (مشابه زمین بسکتبال) برگزار می‌شوند. هر تیم چهار بازیکن در زمین دارد. برای اطمینان از رقابت عادلانه، بازیکنان بر اساس میزان معلولیت خود طبقه‌بندی می‌شوند (معمولاً از ۰.۵ تا ۳.۵ امتیاز). مجموع امتیاز بازیکنان یک تیم در زمین نباید از یک حد مشخص (مثلاً ۸ امتیاز) بیشتر شود. این سیستم به تیم‌ها اجازه می‌دهد تا بازیکنانی با درجات مختلف معلولیت را در کنار هم داشته باشند. قوانین راگبی با ویلچر ترکیبی از قوانین بسکتبال با ویلچر، هاکی روی یخ، هندبال و راگبی یونیون است. برای مثال، بازیکن مجاز است توپ را حداکثر ۱۰ ثانیه نگه دارد و باید آن را پاس دهد یا دریبل بزند.